zahrahakimain
آخرین بروزرسانی: 25/07/14
7 دقیقه مطالعه
0 نظر
30 بازدید
بخش مسکن به عنوان یکی از بخشهای عمده اقتصادی رابطه تنگاتنگ و وسیعی با سایر بخشهای اقتصادی هر کشور دارد و بر آن اثر میگذارد. علاوه بر آن سایر بخشها نیز بر روی بخش مسکن اثر دارند. پس نوعی رابطه متقابل میان بخش مسکن و سایر بخشهای اقتصادی وجود دارد مباحث مختلفی نظیر بازار مسکن تأمین مالی مسکن سیاست دولتها در بخش مسکن و…. در حیطه اقتصاد مسکن مطرح است.

برای سالیان متمادی به بخش مسکن و فعالیتهای مربوط به آن در قالب یک بخش ضمیمه شده به اقتصاد و در بهترین حالتها بخشی حاشیهای در مراحل برنامه ریزی اقتصادی مینگریستند پس از گذشت سالیان متمادی کسب تجارب گوناگون و مباحث مختلف این نتیجه حاصل شد که بخش مسکن نه تنها یک بخش یا فعالیت جانبی نیست بلکه ابزار مهمی در توسعه اقتصادی است. بر اساس یافتههای نظری و تجربی سرمایه گذاری در بخش مسکن به صورت مستقیم و غیر مستقیم و از راه روابط پسین و پیشین هم بر اقتصاد ملی و هم بر موجودی سرمایه تأثیر دارد.
با نگاهی گذرا به تاریخ کشورهای مختلف میتوان به این نتیجه رسید که در این کشورها از تواناییهای این بخش در مسیر برنامه ریزی و سیاست گذاری کلان اقتصادی غفلت شده است. این موضوع در خصوص کشورهای در حال توسعه پر رنگتر میباشد. در نتیجه مسکن مناسب – که از نیازهای اولیه بشر است به هدفی فراموش شده و دست نیافتنی تبدیل شده است. هر چند کیفیت مسکن به عنوان سرپناه در روستاها پایینتر از سطح مطلوب و مناسب است؛ با این حال موضوع در شهرها نیز چندان رضایت بخش نیست به عنوان مثال در سال ۲۰۰۵ بیش از یک میلیارد نفر در مکانهای نامناسب برای سکونت زندگی میکردندکه اینمیزان در بر گیرنده یک پنجم از جمعیت جهان بود. از سوی دیگر جهان با سرعت زیادی در حال شهری شدن است و در حدود ۵۱ درصد از جمعیت جهان در شهرها زندگی میکنند. در خصوص ایران بررسیها نشان میدهند که میزان نرخ رشد سالانه جمعیت شهری طی سالهای ۱۳۷۵-۸۵ به طور متوسط معادل 2.7 بوده که نشان دهنده سرعت بالای شهرنشینی در کشور است. این نرخ طی سالهای ۶۵-۱۳۵۵ برابر با 5.4 درصد بوده است. علت کاهش چشمگیر این نرخ در سالهای اخیر را میتوان کاهش رشد جمعیت و نیز اتخاذ سیاستهای مؤثر در جلوگیری از مهاجرت روستاییان به شهرها دانست.
هنوز دیدگاهی ارسال نشده است.
دیدگاهتان را بنویسید